- hostilis
- hostīlis, e, adj. [hostis].I.Of or belonging to an enemy, hostile.A.In gen. (class.):B.
amator simili'st oppidi hostilis,
Plaut. Truc. 1, 2, 68:terra,
Cic. Inv. 1, 55, 108:manus,
id. Tusc. 1, 35, 85:naves,
Hor. Epod. 9, 19:domus,
id. ib. 5, 53:aratrum,
id. C. 1, 16, 21:manus,
Plaut. Capt. 2, 2, 61:cadavera,
Sall. C. 61, 8:vis,
Plaut. Capt. 2, 2, 52:condictiones pactionesque (with bellicae),
Cic. Off. 3, 29, 108:minae,
Tac. A. 13, 57:metus,
of the enemy, Sall. J. 41, 2:spolia,
Liv. 29, 35, 5; Suet. Ner. 38:terra,
Liv. 44, 3, 8:clamor,
id. 1, 29, 2:turmae,
id. 9, 22, 9:murmur,
Tac. H. 2, 42:audacia,
id. A. 14, 23:solum,
id. ib. 11, 16;11, 20: nationes,
id. ib. 11, 23.—As subst.: hostīle, is, n., hostile country, the enemy's land or soil:prior Parthus apud Gaium in nostra ripa, posterior hic apud regem in hostili (sc. solo) epulatus est,
Vell. 2, 101 fin. —In partic., in divining:II.hostilis pars (opp. pars familiaris),
the part of the entrails that related to the enemy, Luc. 1, 622.—That is usual with an enemy, hostile (class.):hominis hostilem in modum seditiosi imago,
Cic. Rab. Perd. 9, 24; cf.:hostilem in modum vexare,
id. Prov. Cons. 3, 5:in hunc hostili odio est,
id. Clu. 5, 12:spiritus,
Tac. H. 4, 57:ne quid ab se hostile timeret,
Sall. J. 88, 5:caedem, fugam aliaque hostilia portendant,
id. ib. 3, 2:legati retulerunt, omnia hostilia esse,
Liv. 21, 16, 1:multa hostilia audere,
Tac. H. 4, 15:facere,
Sall. J. 107, 2:loqui,
Tac. H. 2, 66:invicem coeptare,
id. ib. 3, 70:induere adversus aliquem,
id. A. 12, 40:apibus inimica est nebula: aranei quoque vel maxime hostiles,
Plin. 11, 19, 21, § 65.—Hence, adv.: hostī-lĭter, like an enemy, in a hostile manner, hostilely:quid ille fecit hostiliter,
Cic. Phil. 5, 9, 25; Sall. J. 20, 4; Liv. 2, 14, 2; 9, 38, 1; Tac. H. 2, 85; Suet. Caes. 54; Ov. M. 11, 372; 14, 68.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.